دَف، يكي از سازهاي كوبه‌اي در موسيقي ايراني است كه شامل حلقه‌اي چوبي است كه پوست نازكي بر آن كشيده‌اند و با ضربه‌هاي انگشت مي‌نوازند.دف ايراني شبيه به ساز دايره و كمي بزرگتر از آن و با صدايي بم‌تر است. دف حلقه‌اي از جنس چوب مي‌باشد كه عرض آن حدود 5 تا 7 سانتي‌متر و قطر آن از 25 تا 40 سانتي‌متر است. بر يكي از سطوح اين ساز پوست كشيده شده و در داخل جدار چوبي آن حدود 40 حلقه‌ي فلزي قرار گرفته است. اين حلقه‌ها با فواصل مساوي صدايي زنگ‌وار توليد كرده به همراه صداي اصلي ساز حالت دلنشين و ذابي را به وجود مي‌آورد. در گوشه‌اي از جدار چوبي دايره سوراخي تعبيه شده كه نوازنده براي نگه‌داشتن ساز به هنگام اجرا انگشت شست خود را درون آن مي‌گذارد و با بقيه‌ي انگشتان هر دو دستش بر روي سطح پوستي ساز مي‌كوبد. نوازنده در هنگام نواختن با تكان‌هايي كه به ساز مي‌دهد سبب لرزش حلقه‌هاي آويزان در جدار داخلي آن مي‌گردد و از اين طريق صداي زنگ‌وار، توأم با كوبش پوست به وجود مي‌اورد. هيچ‌يك از صداهاي توليد شده در اين ساز، ارتفاع معيني، ندارند.