تار از سازهاي زهي است كه با زخمه نواخته مي‌شود. تار در ايران و برخي مناطق ديگر خاورميانه مانند آذربايجان و ارمنستان و گرجستان براي نواختن موسيقي كلاسيك اين كشورها رايج است. در گذشته تار ايراني پنج سيم (يا پنج تار) داشت. غلامحسين درويش يا درويش خان سيم ششمي به آن افزود كه همچنان به كار مي‌رود. كاسهٔ تار بيشتر از كنده كهنه چوب توت ساخته مي‌شود كه هرچه اين چوب كهنه‌تر باشد به دليل خشك بودن تارهاي آن چوب تار داراي صداي بهتري خواهد بود. پرده‌ها از جنس روده گوسفند و دسته و پنجه معمولاً از چوب گردو تهيه مي‌شوند. شكل كاسهٔ تار مانند دو دل به هم چسبيده و از پشت شبيه به انسان نشسته‌اي است. تار آذربايجاني شكل كمي متفاوتي دارد و سيم‌هاي آن بيشتر است. جنس خرك از شاخ بز كوهي است. در دو طرف دسته از استخوان شتر استفاده مي‌شود.