تنبور داراي شكمي گلابي و دسته‌اي دراز است كه روي آن از 10 تا 15 پرده بسته مي‌شود. دسته اين ساز مانند سه تار، بر سر ساز متصل است و سر آن در حقيقت ادامه دسته است كه روي سطوح جلويي و جانبي آن، هر يك دو گوشي كار گذارده شده كه سيم‌ها به دور آنها پيچيده مي‌شوند. سيم‌هاي تنبور 4 عدد و معمولاً به فواصل مختلف كوك مي‌شود. اين ساز معمولاً بدون مضراب و با انگشت نواخته مي‌شود.تنبور داراي تاريخچه‌اي مربوط به حدود 1500 پيش از ميلاد است. تنبور زماني در انواع كاسه گلابي شكل رايج در ايران و سوريه ساخته مي‌شده سپس از طريق تركيه و يونان به باختر رفته و كاسه بيضي شكل آن در مصر نواخته شده‌است. از تنبور به سه‌تار باستاني ايرانيان تعبير شده‌است كه در زمان ساسانيان، خسرو پرويز و قبل از آن هم به كار نواختن مي‌آمده. تنبور ساز نوازندگاني ايرانيان محسوب مي‌شده و ابن خردادبه آوازخواني مردم ري و طبرستان و ديلم را با تنبورها درست شمرده است. امروزه تنبور در سرتاسر ايران رواج دارد اما كانون اصلي اين ساز استان‌هاي كرمانشاه و كردستان و نواحي شمالي لرستان است. اين ساز در اين مناطق با نام‌هاي تَميُرَه، تَميرَه، تموره و تمور شناخته مي‌شود. در منطقه‌اي كرد نشين تركيه به نام ديار بكر نوعي از تنبور موسوم به باقلما با كاسه‌اي بزرگ و 5 تار و حدود 20 دستان رايج است كه با مضراب نواخته مي‌شود.