کاخن كه به زبان اسپانيايي به معناي جعبه است، قدمت زيادي ندارد و تاريخچه پيدايش آن كم است. در ابتدا كولي‌هاي اسپانيايي به همراه رقص و آواز و عضو جدا نشدني موسيقي فلامنكو يعني گيتار، بر روي جعبه‌هاي ميوه ريتم اجرا مي‌كردند كه به مرور زمان حالت ساز گونه به خود گرفت و به كاخن امروزي تبديل شد. كاخن از اواخر قرن هجدهم ميلادي، توسط آفرو-پرويي‌ها (آفريقايي تبارهاي پرو) مورد استفاده قرار مي‌گرفت. بردگان غرب و مركز آفريقا كه به آمريكا آورده شدند، اصيل‌ترين وارثان كاخن هستند. در حال حاضر اين ساز در سراسر قاره آمريكا، فيليپين و اسپانيا رايج است. كاخن در دوران برده‌داري در كشور پرو توسعه يافت و تا سال 1850 به اوج محبوبيت رسيد. در سال‌هاي پاياني قرن 19ميلادي نوازندگان كاخن، تغييراتي در ساختار و صدادهي اين ساز به وجود آوردند. پس از دوران برده داري كاخن در بين ديگر ساكنين آمريكاي لاتين از جمله سفيدپوستان (نسل‌هاي بعدي استعمارگران اروپايي) نيز رواج پيدا كرد... ساختار: كاخن جعبه‌اي چوبي به شكل مكعب مستطيل ايستاده‌است كه 4 طرف آن با تخته‌هاي چوبي به ضخامت 0٫5 تا 0٫75 اينچ (1٫3 تا 1٫9 سانتي‌متر) و سطح اصلي آن كه تاپا(tapa) نام دارد با تخته سه‌لا ساخته شده‌است. در قسمت پشت كاخن (و گاهي اوقات در سمت چپ يا راست آن) حفره صدا(sound hole) قرار دارد. كاخن در اصل فقط جعبه‌اي چوبي بود اما در حال حاضر امكانات بيشتري بر روي آن قرار گرفته‌است. پايه‌هاي لاستيكي يا پلاستيكي و انواع فنرها و اِسنرها(snares) كه براي ايجاد صدايي زنگدار در داخل و پشت تاپا نصب مي‌شود. كاخن‌ها در طيف گسترده‌اي از مدل‌ها و قيمت‌ها در دسترس هستند.